به هر حال میتونه نکته مثبتی باشه.

یه چیزایی از خودم فهمیدم. یه چیزایی اون پایین پایینای وجودم بود که اومده بیرون. حالا وقت سلام علیک با خلق خداست.

باز دیشب هم احترام خودم رو نگه نداشتم که البته چندین مرتبه در این سال، خودم با دستهای خودم، احترام خودم رو نگه نداشتم. واقعا که.

+ اخ که چقدر من از اون دختره بدم میاد و اخ که چقدر رفتار من خلاف اینو نشون میده

این زید من اینقدر جنتلمنه که واقعا بعضی وقتها فکر میکنم مگه میشه اینقدر با شعور؟

کاش بتونم همیشه لیاقت این جواهر رو داشته باشم.

امروز رفتم یه دکتر دیوونه های خوب.

یک خشم زیادی از اطرافیانم دارم که واقعا انفجارهای کوچیک کوچیک رو شاهد هستیم.

یه مدته به خودم احترام نمیگذارم و این بدترین چیزه.

نظر شما چیه که همه چی رو فراموش کنیم و فردا ما یکی دیگه هستیم.

چقدر باور دارین که این " از فردا " شروع کردنها میتونه برای کسی یا جایی موثر باشه؟